Doelen niet gehaald, klant tevreden. Ja, het staat er echt en zo was het aan het eind van een organisatieontwikkeltraject. Natuurlijk hadden we van te voren goed besproken waar dat traject toe zou moeten leiden. Het was weliswaar duidelijk dat er een (positieve) verandering had plaatsgevonden, maar overduidelijk was óók dat de besproken doelen echt niet gehaald waren.

Het gaat me nu niet over inhoud en aanpak van dat traject, maar over de evaluatie van het resultaat of beter: de waardering van dat resultaat. Of, nog beter: wiens oordeel telt? Ik was niet tevreden: doelen niet gehaald, veel geld gekost, niet bereikt waarvoor we waren ingehuurd. De opdrachtgevers (ik doel hier niet alleen op de formele tekenbevoegde maar op degenen met wie we samengewerkt hadden) daarentegen waren wél tevreden. Ook zij constateerden dat de doelen niet gehaald waren. En ook, ja, dat de huidige situatie nog steeds niet de ideale was. Dat deelden we dus. Maar zij waren positief over het resultaat.

Hun redenering verwarde me en maakte me ook nederig over de eigen invloed en wellicht ook over de arrogantie over die vermeende invloed. Zij zeiden: Ja, de doelen zijn niet gehaald. Maar wat we nu zien en aan het begin van het traject niet konden zien: dat sommige doelen niet haalbaar zíjn, en dat dat ook helemaal niet zo erg is. De wereld is niet maakbaar; dat ontslaat ons niet van de inspanning er het beste van te maken (en dat hebben we in dit traject gedaan) én het is winst om onder ogen te kunnen zien dát niet alles maakbaar is en dat we dáár mee om te gaan hebben. We hebben dus een ander en misschien wel belangrijker doel behaald.

Hoe waar en wijs en realistisch, en hoe moeilijk om eigen onvermogen en zeer beperkte invloed onder ogen te zien…..